Zieleheil

/in /door

Ik ontmoette Leonard en Ike toen ze net weg wilden gaan. Een stel van 80 en 81 jaar. Verliefd. Hij een rijzige man in een katoenen beige colbert en een oranje vlinderdas met stippen, zij een kleine heilsoldate die altijd de bob was als ze ergens naartoe gingen. Want hij hield wel van een glas rode wijn, of twee.

We spraken over het leven en over vriendschap. Leonard zei: ik ben bang voor vriendschappen. Zij zei met een vertederde blik dat hij een kwetsbare man was en dat ze als heilsoldate besloten had om hem dan maar mee naar huis te nemen.

Hij nuanceerde zijn uitspraak en zei dat hij bang was voor mannenvriendschappen. Dat hij daar onzeker van werd. En dat hij ook niet goed snapte waarom mannen elkaar tegenwoordig omhelzen. Dat hij niet wist wat hij dan moest doen. Je eraan overgeven Leonard, zei ik. Hij knikte maar keek er niet bij of hij dat kon. Maar wel aan zijn glas. En aan zijn heilsoldate.

Ik barst uit elkaar van trots

/in /door

Ik kom uit een ‘vrouwenclan’, zo noem ik het maar. Oma en vier dochters; mijn moeder en haar zussen. Ik ken geen families – maar ze zijn er vast – waar de zussen zo hecht zijn. Ook al ergeren ze zich soms aan elkaar; de liefde wint het. Ze zijn er altijd voor elkaar. Daarbij zijn het geen zeurpieten. Regelmatig gaan de brillen af op verjaardag of feest. Van het huilen, maar dan van het lachen.

Oma is er al een tijd niet meer maar leeft nog voort in gedachten en verhalen. Zelfs af en toe – in een flits – in mijn spiegelbeeld.

Maar nu is een van de zussen ziek. Het maakt me verdrietig en ik denk veel aan haar en aan de andere zussen. Maar vooral barst ik uit elkaar – van trots.

Trots dat dit de familie is waar ik uit voortkom. Hoe ze zich inzetten. Hoe ze vechten voor de beste zorg. Hoe ze al hun liefde geven, meer dan fysiek misschien mogelijk is. Ik ben trots als ik hoor dat verpleegkundigen zeggen hoe bijzonder het is dat de zussen er iedere dag zijn.

Natuurlijk, denk ik, natuurlijk zijn ze er. Dit is mijn familie. Bijna te mooi om waar te zijn.

Alleen op reis

/in /door

Het idee om alleen naar Denemarken te gaan ontstond twee jaar geleden. Geen idee waarom. Misschien begon het wel gewoon bij Deense Netflix-series. De taal intrigeerde me. Een tijdje leerde ik iedere avond Deense woordjes met een app. Leuk, maar dat voelde ook zinloos. Wat moet je met Deens als je nooit naar Denemarken gaat?

Mijn plan was te gaan zodra Lauren eindexamen had gedaan. En dat deed ik. Alleen op vakantie vond ik fantastisch. Ik heb zoveel over mezelf geleerd, over hoe ik graag mijn vakanties doorbreng, hoe ik vooral hou van niet plannen, maar ontdekken. Dat wist ik natuurlijk wel, maar nu merkte ik ook wat dat deed als ik dat de hele tijd kon doen. Het gaf een grenzeloze energie en levenslust. Ik ging laat slapen maar werd om vijf uur alweer wakker van de zon, vol zin om nieuwe dingen te ontdekken. Iedere dag op een andere plek, kriskras door het land. Slapen in B&B’s, fietsen in de regen in Kopenhagen, klimmen op de krijtrotsen op Møn, genieten van het licht rond Kerteminde, logeren bij een vriendin, energie krijgen van de kunst van Johannes Larsen. Blij verrast door onverwachte kunst in kerkjes en kathedralen. Denemarken is een fijn land.

Weer thuis, vol energie en zin!

Verbinden start bij echtheid, niet bij harmonie

/in , /door

‘Gisteren had ik een rotdag omdat ik ergens niet voor was uitgenodigd’, vertelde een vriend me. Zijn partner trachtte hem op te beuren. Door te zeggen dat er nu eenmaal toch niks aan te doen was en door het maar gewoon los te laten. Hij vroeg haar waarom ze niet gewoon kon accepteren dat hij zich niet zo fijn voelde. Zelf snapte hij heus wel dat hij het nu eenmaal moest aanvaarden. Maar zijn gevoel was er ook.

Een mooi voorbeeld van durven erkennen van wat er is. Het leven is niet alleen maar leuk en we zijn niet alleen maar blij. Soms zit alles tegen of zijn we chagrijnig, om wat voor reden dan ook. En daar is niets verkeerds aan.

Juist dit erkennen van wat er is, werkt heel goed voor het verstevigen van een relatie. In eerste instantie voelt het doen van een negatieve mededeling of het delen van een negatief gevoel of je de harmonie verstoort. Veel mensen houden daar niet van. Liever hebben we dat alles vloeiend verloopt. Maar als je het dan toch doet, gebeurt er iets bijzonders.

Het kan zijn dat de mededeling ongemakkelijk of pijnlijk is. Voor jezelf en ook voor de ander. Maar vervolgens, als de eventuele storm wat is gaan liggen, besef je dat je echt contact met elkaar maakt. Of in ieder geval dat je zelf oprecht in contact treedt. Dat laatste zorgt dat je dichter bij jezelf komt. Het zorgt dat je je prettiger voelt, lichter of energieker zelfs, wat weer van invloed is op de relatie. Die kan zich op dat moment verder verdiepen.

Toen ik dit zelf ontdekte ging ik steeds meer vraagtekens zetten bij zogenaamde harmonie. Als je nooit open bent over je gevoelens, hoe harmonieus is de relatie dan eigenlijk? En hoe komt het dat we daar zo lang genoegen mee nemen of hebben genomen?

Wanneer je merkt dat je zelf niet op deze manier communiceert, is er soms nog wel een weg te gaan. Je moet je veilig genoeg voelen om te zeggen wat je wilt zeggen tegen de ander. Bovendien heb je lef nodig om je waarheid te spreken, ongeacht de consequenties. En het is ook van belang dat je open bent over je gevoelens, ook al zie je zelf het belang er niet van in. Dat belang ontdek je vaak pas achteraf.  Namelijk: het is wezenlijk dat je jezelf ten diepste kunt uiten.

Soms ook weet je in sommige gevallen helemaal niet precies hoe het met je is. En dat laatste is een mooi begin. Zeg niet gelijk dat je het niet weet, maar probeer te voelen wat je wel weet. Is het een onbestemd gevoel? Is het meer verdrietig of boos of bang? Waar voel je dat in je lichaam? Waar wordt dat door veroorzaakt? En kun je accepteren dat je je zo voelt? Voor veel van ons is dit al een eerste stap. In eerste instantie in de relatie met onszelf, later met anderen.

Verbinden, kortom, gaat over echtheid, niet over harmonie of ‘leukheid’.  En het start allemaal bij eerlijk kijken naar wat er is en wat je voelt.

Maak je werk waardevol met ‘diep werk’

/in , , /door

Mijn scriptie schrijven, ik herinner het me nog goed. Wat vond ik het moeilijk om mezelf urenlang op te sluiten en geconcentreerd te werken… Dat was in 1996. Tegenwoordig verlang ik juist naar die urenlange afzondering, compleet gefocust op mijn werk.

We leven in een vluchtige wereld. Een wereld vol afleiding en avontuur, waarin je je gemakkelijk kunt verliezen. Maar dat is niet de wereld van wetenschapper Cal Newport. Hij is erin geslaagd om een groot deel van zijn tijd te werken in opperste concentratie. Dit levert hem een enorme productie aan wetenschappelijke artikelen op (naast de rest van zijn werk). Bovendien houdt hij zijn avonden vrij voor zijn gezin en andere zaken. Hoe doet hij dat? Daar schreef hij het boek Deep work – diep werk – over.

Deep work gaat over geconcentreerd werken aan vooraf gedefinieerde werkzaamheden. De schrijver laat zien hoe je op die manier bergen kunt verzetten; niet alleen neemt je productiviteit toe, maar ook de kwaliteit van je werk. Dit zorgt voor vervulling in je baan én je leven. Bovendien onderscheid je je als kenniswerker van vele anderen en daarmee word je een aantrekkelijke partij op de arbeidsmarkt.

Wat is diep werk? Eigenlijk gewoon zeer geconcentreerd werken. Volgens Newport:

“Professionele activiteiten die het uiterste van je cognitieve vaardigheden vergen en die in en toestand van afleidingsloze concentratie worden uitgevoerd.”

Voor diep werk is het absoluut noodzakelijk dat je je niet laat afleiden. Geen telefoon, geen mails, geen social media en geen collega’s die vragen aan je stellen. En – wanneer je thuis werkt – geen gezinsleden die een beroep op je doen. Het vraagt om discipline en doorzettingsvermogen. Het vraagt om het anders doen dan veel mensen om je heen.

Succesvol en toch ’s avonds vrij

Alleen al het lezen van het boek doet me beseffen dat ik daar vaak naar verlang: urenlang werken zonder gestoord te worden. Deels is het feit dat dit maar zelden lukt mijn eigen schuld. Ik laat me gemakkelijk afleiden. Anderzijds gebeurt er ook altijd van alles waardoor er eenvoudig de tijd niet is om urenlang aan iets te werken. Newport is het gelukt om afleidingen te elimineren en zijn diepe werk leidend te laten zijn. De rest plant hij eromheen. Hierdoor is hij in staat – zelf al werkt hij nooit na half zes ‘s middags – meerdere wetenschappelijke artikelen per jaar te schrijven naast de rest van zijn werk. En soms dus zelfs een boek.

Cal Newport zegt dat als je dagelijks 3-4 uur onafgebroken diep kunt werken (en voor de duidelijkheid: diep werken gaat dus niet over e-mails beantwoorden, presentaties in elkaar zetten of telefoontjes plegen), je aanmerkelijke prestaties kunt leveren. Hij lardeert dat met talloze verhalen van mensen die succesvol zijn en waren en ook kozen voor regelmatige blokken van urenlang werk of het zich vrijwillig afzonderen om zich echt te concentreren. Jos Burgers zegt in Een fan per dag: Succesvolle mensen geven prioriteit aan datgene wat voor hen belangrijk is, door middel van vaste werkgewoonten. Dat voorkomt uitstelgedrag, helpt bij het maken van keuzes en bevordert de creativiteit.

Kwaliteit is het uitgangspunt

De methode die Newport beschrijft is feitelijk timemanagement, maar dat is geen doel op zich. Bij Newport gaat het om tijd vrijmaken om werk van belang te doen. De kwaliteit van het werk is het uitgangspunt. Hij laat zien hoe er een tendens is naar oppervlakkig werk en dat wij mensen nu eenmaal kiezen voor gemakkelijk werk en afleiding. Hoe kun je nu toch zorgen voor aanmerkelijke resultaten zonder een workaholic te worden? Door de uren die je bezig bent zo geconcentreerd mogelijk in te vullen.

Beantwoord geen mails meer

In mijn ogen is zijn belangrijkste uitgangspunt: kies een of enkele zeer belangrijke doelen die je met je werk wilt bereiken en zet een (krappe) deadline. Ruim nu tijd in om die dingen te doen en plan de andere dingen eromheen. Dat kan zeer rigoureus (helemaal geen mail meer beantwoorden en geen afspraken maken), maar realistischer is het om hierover na te denken en er zorgvuldig mee om te gaan. Hoe vaak wil je je mail checken? Welke social media-kanalen wil je gebruiken? Wanneer wil je bereikbaar zijn? Laat anderen weten dat je geconcentreerd wilt werken en geef aan wanneer je ze niet mogen storen. 3-4 uur per dag is het maximale wat de meesten aankunnen voor diep werk. Newport raadt aan om te beginnen met eenmaal per week als je het niet gewend bent en dit langzaam op te voeren. Hij legt uit hoe we het ontwend zijn om ons te concentreren. Gelukkig is het goede nieuws dat we het kunnen leren. Maar zeker als je gewend bent aan afleiding kost dat even tijd. Eigenlijk train je twee dingen: concentratie en toewijding en daarnaast ‘het afleren van je laten afleiden’.

Het trainen van je concentratie doe je door eerst te bepalen hoeveel uren je aan diep werk kunt besteden en deadlines te maken. Vervolgens ga je in die periodes extreem intensief aan de slag. Om te zorgen voor succes geeft Newport vier tips:

  • Focus op een of enkele belangrijk doelen. Kies er niet teveel.
  • Meet je gedrag in plaats van het resultaat. Stel dat je over een half jaar een boek af wilt hebben. Je werk van elke dag is lange tijd niet zichtbaar als resultaat. Echter; je kunt wel nagaan of je iedere dag de gewenste uren werk erin stopt. Als dat niet het geval is, kun je direct ingrijpen.
  • Scorebord bijhouden ter motivatie. Het geeft een goed gevoel om dagelijks of wekelijks een kruisje te zetten voor de keren dat het gelukt is om diep te werken.
  • Zorg voor regelmatige (wekelijkse) reflectie: zit je nog op schema, lukt het je om te doen met je tijd wat je met jezelf of je collega’s had afgesproken?

Wanneer je aan de slag wilt met diep werk raad ik je aan het boek te lezen. Er staan veel interessante stukken in die je inzicht geven en je helpen keuzes te maken om hiermee aan de slag te gaan.

Lees ook:

Met fotograferen komt de rust

Waarom je eerst voor jezelf moet zorgen

Tegen de oppervlakkigheid

 

Over communicatie gesproken

/in /door

Communicatie is een mooi iets. Wat zeg je en hoe begrijpt de ander het? Wat is zijn of haar referentiekader?

Het is al minstens tien jaar geleden dat mijn zoon zich verveelde en ik zei: waarom maak je geen mobile van drijfhout en schelpjes? Hij ging aan de slag en toonde me een tijdje later trots het resultaat. Geen mobile, maar een fantastische mobiele telefoon…

 

Geraakt worden

/in /door

Met verwondering zien, luisteren, proeven, ruiken en tasten. Iedere dag weer opstaan en openstaan voor het nieuwe dat op je afkomt. Het grote zien in het gewone en het menselijke in het uitzonderlijke. Het leven zonder angst of oordelen verwelkomen en aanvaarden. Dat is openheid.

Vaak blijf je leeg achter als je krijgt waarnaar je verlangt. Voedsel, drank, seks… Tot je ontdekt dat juist erkenning van dat wat er is, zorgt voor geluk. Zowel deel uitmaken van het leven als erboven staan. Het gevoel dat het klopt. Als dat lukt, kun je intens genieten van een homp brood.  Een slok wijn. Een naakt lichaam. Lachen. Lachen tot je slap bent, of huilen. Huilen tot je merkt dat er een oneindige ruimte ontstaat.

De waarheid is te groot voor ons. Wat rest is je in vertrouwen verbinden met het leven. Een boom aanraken en de ruwe schors voelen. Stilstaan bij de geborgenheid die hij biedt aan werelden die je nauwelijks kent. Voelen hoe een dier reageert op je aanrakingen. Het trillende lichaam als het bang is of een lik over je hand als het zich veilig voelt. En een ander mens… Hem aankijken. Naar hem luisteren. Zijn eigenheid in je opnemen. Hem aanraken met een open hart.

Wat gebeurt er met je als je geraakt wordt? Kippenvel? Tranen in je ogen? Een gevoel van rust? Met hart en ziel een worden met het leven is erotisch. Je met passie geven is misschien wel een grotere vreugde dan het ontvangen. En hoe kan dit beter dan tegenover een ander mens? Voelen en gevoeld worden. Geven en nemen. Jezelf blootstellen, in al je kracht en kwetsbaarheid. Weerloos tegenover de ander maar met het vertrouwen dat je het leven deelt.

BewarenBewaren

Netwerken; een soort blind date

/in /door

Toen ik onlangs op zoek ging naar een baan, vroeg ik aan bekenden of ze iemand kenden die ik beslist zou moeten ontmoeten. De meesten wisten wel iemand en zo werden ‘koude’ contacten ineens warm.

Bovendien benader ik ook zelf regelmatig mensen die ik beter wil leren kennen. Zodoende heb ik de afgelopen weken al kennisgemaakt met Jack, Raymond, Gé, twee Petra’s en Inge.

Zo’n contact via via voelt speciaal, omdat iemand die je kent de ander heeft ‘uitgezocht’.

(Overigens: dit vraagt allerlei vaardigheden van de koppelaar als ‘aanvoelen’, ‘intuïtie gebruiken’, en dergelijke… ik hou ervan.)

Als het zo uitkomt, koppel ik zelf ook mensen van wie ik denk dat ze weleens een klik zouden kunnen hebben. Zo zijn een vriend en vriendin van mij al ruim twintig jaar getrouwd. Ook organiseerde ik eens een lunch voor vier blondines die het zakelijk direct goed met elkaar konden vinden. En volgende week gaan twee HR-professionals met elkaar koffiedrinken, omdat ik denk dat ze op dezelfde golflengte zitten. Spannend vind ik dat. Heb ik het ‘goed gevoeld’?

Gisteren kreeg ik een mail van een vriend. Hij stuurde die naar mij en een andere vriendin van hem, met de bedoeling ons aan elkaar voor te stellen.  Hij had het gevoel dat we het zakelijk en privé goed met elkaar zouden kunnen vinden. Zomaar een impuls, maar wel een die hij niet wilde negeren. En ik ook niet, want ik ken dat gevoel van hem.

De ontmoeting met Marjolein was vandaag. Het was een mooie middag, met veel overeenkomsten in karakter, interesse en werk. Natuurlijk ook verschillen, wat het extra boeiend maakte.

Samen koffiedrinken en een boswandeling met een ‘niet-meer-zo-wildvreemde’ en dan toch niet uitgepraat raken.

Wat een rijkdom is dat toch, een ander mens ontmoeten.

 

PS Door al dat netwerken ben ik ineens weer aan het ondernemen, maar dat is weer een ander verhaal. Genieten!

Lees ook: Dwalen door de duinen, baden in het bos

BewarenBewaren