Als ik de duinen inga met het idee ‘ik ga Schotse hooglanders fotograferen’ dan ben ik vrijwel altijd teleurgesteld. Want soms lopen ze er niet, of ze hebben jongen en dus kan ik niet in de buurt komen. Om iets moois te vinden, moet je niet zoeken. Maar loslaten dat er iets moet of vaststaat, en laten gebeuren wat er gebeuren valt. Minder focus dus. Fotograferen is net leven…
Terwijl ik nadacht over dit inzicht, sprak ik met mijn zoon over hoe hij dit zag. We kwamen op het onderwerp konijnen in het duin. Hij zei: ‘Ik zie ze pas als ik ze niet wil vinden…’
En dat doet me weer denken aan het volgende… toen ik heel klein was had ik een lievelingsboek: Konijntje loopt zijn neus achterna. Dat gaat over een konijn dat door zijn moeder naar buiten wordt gestuurd als hij zich verveelt. “Ga je neus maar achterna’, zegt ze. Het konijn heeft geen doel of focus en vindt zijn weg door het volgen van de lekkerste geuren onderweg. Hij geniet enorm van zijn uitstapje. Uiteindelijk komt het konijntje af op de geur van de soep die zijn moeder maakt en dan is hij weer thuis. Een avontuur dat hij van tevoren niet had kunnen bedenken.
