Jezelf serieus nemen. Ik leerde erover in een meerdaagse training. We waren met een groep en gingen na of we onszelf serieus namen. Ik dacht dat ik dat wel redelijk goed deed. Ik deed het werk dat ik wilde (schrijven en coachen), kende mijn hobby’s (fotograferen en lezen), volgde mijn hart…

Toen ik de volgende morgen buiten met een kop koffie met mijn medecursisten stond te kletsen, viel het zonlicht op het gezicht van een van hen. Ze was nog wat slaperig maar droeg knalroze lippenstift. Hoe ze eruitzag… ik dacht alleen maar: ik wil haar gezicht vastleggen met mijn camera. De pure schoonheid. Dat had ik nog nooit zo sterk gevoeld. Ik vroeg haar of dat mocht en ze zei dat ik na de training weleens langs mocht komen. Dat moet nog gebeuren. Toch zie ik haar gezicht nog steeds voor me.

Een paar weken later volgde ik een fotoavond over het leren fotograferen van mensen zoals ze puur zijn, in al hun essentie. Na afloop bood een van de cursisten me een dag aan waarin hij me wilde leren portretfoto’s maken. Ik heb het uitgesteld. Eerst de ‘belangrijke’ dingen…

Foto’s die raken?

En intussen voelde alles wat ik deed niet helemaal compleet. Zeker, coachen en schrijven is heerlijk en inspirerend en prachtig om te doen en daarmee wil ik niet stoppen. Maar ik ben echt helemaal in de flow en zielsgelukkig als ik naar buiten kan met mijn camera. Van allerlei mensen kreeg ik privé-berichtjes op Whatsapp en Messenger over mijn foto’s. Dat de foto’s hen raken, dat ze er rustig van worden. En ik dacht alleen: oh, leuk.

En nog steeds trok ik geen conclusies. Zelfs niet toen sommige fotografen begonnen te zeggen dat mijn fotografie steeds beter werd.

Tot vorige week. Ik werd wakker en las mijn berichtjes om kwart over zeven in de ochtend. Een zakelijk contact, tevens vriendin, schreef:

Hoi Lisette, ik moet het even kwijt: ik ben verliefd op je foto’s! Zou je niet de wereld over willen en willen leven van fotografie? Je talent is zo groot… Zeldzaam! Er zijn foto’s van jou die zich meteen vastzetten in je visuele geheugen.

Alsof ze er altijd al waren. Zoals een vriendin zei: het zijn meteen klassiekers.

En het gemak en plezier waarmee je ze maakt… echt, ik kan er niet over uit. Nou, dat wilde ik je al een tijdje zeggen… Het kon niet langer wachten. Nu kan ik slapen. Jij ligt vast al op een oor.

Kippenvel op mijn armen…

Ik zag het niet

Misschien wel zeven jaar geleden kreeg ik al het aanbod van fotografen om lessen te komen volgen. Misschien wel veertien jaar geleden won ik een prijs in een fotowedstrijd. Misschien wel twintig jaar geleden besloot ik dat de reddingsbrigade best gezellig was, maar dat ik toch liever fotolessen volgde. Maar waarom heb ik dit dan nooit als mijn bedoeling gezien? Waarom plaatste ik dit in de marge terwijl het een van mijn grootste geluksbrengers in mijn leven is?

Er is nog meer: ik heb al een jaar online een fotoboek klaarstaan. Het proces van mijn burn-out door mijn ogen op de natuur in beeld gebracht. Waarom staat het daar nog steeds?

De dag dat ik dat berichtje kreeg had ik ook een betaalde opdracht in mijn mailbox voor een foto. Toeval? Ik weet het niet. Maar wat voelde het heerlijk om mijn batterij van mijn camera op te laden en aan de slag te gaan om twee mensen in al hun puurheid vast te leggen…