De moed om kwetsbaar te zijn

/in /door

Ik ken mensen die moed niet in hun woordenboek hebben staan. Sommigen zijn zo moedig dat ze er verder niet over hoeven na te denken. Anderen komen niet eens aan moed toe, die leven voornamelijk vanuit hun angst.

Veel mensen die tussen deze twee groepen zitten, zijn wel met moed bezig. Sommige vaak, andere minder. Moedig zijn is eng. Je gaat over de grens die veilig voor je voelt. Je bent bang om je kwetsbaar op te stellen omdat je niets wilt verliezen of omdat de ander je eventueel afwijst.

Toen ik vorige week het nieuwste boek van Brené Brown over leiderschap las, las ik dat een van haar beide kernwaarden ‘moed’ is. En dat juist dat haar helpt om verder te komen en boven zichzelf uit te stijgen.

Benoemen wat je voelt

Ik herkende dit. Ook ik houd me steeds vast aan dat woord om verder te komen. Me meer of beter te uiten. Beter mijn gevoelens te laten zien. Lastige (klant)gesprekken aan te gaan. Zaken te benoemen, bloot te leggen. Ja, soms krijg ik er buikpijn van. Maar als ik moedig bén, merk ik hoe ik meer met mezelf en ook met een ander in verbinding kom.

Door het woord nu (voorlopig?) als kernwaarde te kiezen, ben ik me nog beter bewust van wat moed is en wat het soms aan moed kost om het te omarmen. Om me heen merk ik dat anderen die een inspirerend uitgangspunt vinden. Moedig zijn.

Wanneer ben je moedig en wanneer juist niet? Waarin wil je moediger zijn?

 

 

Boek: Durf te leiden, De kracht van kwetsbaarheid voor moedige leiders, Brené Brown 2019.

 

Verbinden start bij echtheid, niet bij harmonie

/in , /door

‘Gisteren had ik een rotdag omdat ik ergens niet voor was uitgenodigd’, vertelde een vriend me. Zijn partner trachtte hem op te beuren. Door te zeggen dat er nu eenmaal toch niks aan te doen was en door het maar gewoon los te laten. Hij vroeg haar waarom ze niet gewoon kon accepteren dat hij zich niet zo fijn voelde. Zelf snapte hij heus wel dat hij het nu eenmaal moest aanvaarden. Maar zijn gevoel was er ook.

Een mooi voorbeeld van durven erkennen van wat er is. Het leven is niet alleen maar leuk en we zijn niet alleen maar blij. Soms zit alles tegen of zijn we chagrijnig, om wat voor reden dan ook. En daar is niets verkeerds aan.

Juist dit erkennen van wat er is, werkt heel goed voor het verstevigen van een relatie. In eerste instantie voelt het doen van een negatieve mededeling of het delen van een negatief gevoel of je de harmonie verstoort. Veel mensen houden daar niet van. Liever hebben we dat alles vloeiend verloopt. Maar als je het dan toch doet, gebeurt er iets bijzonders.

Het kan zijn dat de mededeling ongemakkelijk of pijnlijk is. Voor jezelf en ook voor de ander. Maar vervolgens, als de eventuele storm wat is gaan liggen, besef je dat je echt contact met elkaar maakt. Of in ieder geval dat je zelf oprecht in contact treedt. Dat laatste zorgt dat je dichter bij jezelf komt. Het zorgt dat je je prettiger voelt, lichter of energieker zelfs, wat weer van invloed is op de relatie. Die kan zich op dat moment verder verdiepen.

Toen ik dit zelf ontdekte ging ik steeds meer vraagtekens zetten bij zogenaamde harmonie. Als je nooit open bent over je gevoelens, hoe harmonieus is de relatie dan eigenlijk? En hoe komt het dat we daar zo lang genoegen mee nemen of hebben genomen?

Wanneer je merkt dat je zelf niet op deze manier communiceert, is er soms nog wel een weg te gaan. Je moet je veilig genoeg voelen om te zeggen wat je wilt zeggen tegen de ander. Bovendien heb je lef nodig om je waarheid te spreken, ongeacht de consequenties. En het is ook van belang dat je open bent over je gevoelens, ook al zie je zelf het belang er niet van in. Dat belang ontdek je vaak pas achteraf.  Namelijk: het is wezenlijk dat je jezelf ten diepste kunt uiten.

Soms ook weet je in sommige gevallen helemaal niet precies hoe het met je is. En dat laatste is een mooi begin. Zeg niet gelijk dat je het niet weet, maar probeer te voelen wat je wel weet. Is het een onbestemd gevoel? Is het meer verdrietig of boos of bang? Waar voel je dat in je lichaam? Waar wordt dat door veroorzaakt? En kun je accepteren dat je je zo voelt? Voor veel van ons is dit al een eerste stap. In eerste instantie in de relatie met onszelf, later met anderen.

Verbinden, kortom, gaat over echtheid, niet over harmonie of ‘leukheid’.  En het start allemaal bij eerlijk kijken naar wat er is en wat je voelt.

Leven gaat om overgave

/in /door

Er komt een moment – en daarna wel meerdere – dat je beseft dat je geen antwoorden hebt, hoe lang je er ook over nadenkt. Een moment dat je beseft dat wat er speelt groter is dan jij en ook buiten je invloedssfeer ligt. Het moment dat je je handen ervan af trekt en zegt ‘ik weet het niet meer’.

Om dat moment gaat het bij loslaten. Dan pas laat je het leven zich ontvouwen. Dat betekent niet dat je niets meer doet, maar dat je op andere signalen gaat letten dan je denken je ingeeft. Je vóelt ja of nee. Je ‘weet’ dat dingen niet kloppen. Je krijgt mensen op je pad die je inzichten geven of de weg wijzen. Die waren er altijd al, maar nu zie je pas de waarde ervan.

Overgave is je losmaken van ‘hoe het hoort’. Losmaken van je omgeving, van je eigen gedachten. Je gaat leven vanuit je hart. Vanaf dat moment gaat liefde je de weg wijzen. Je herkent liefde als vreugde, een diep gevoel in je hart.

Overgave lijkt voordat je het kunt iets verschrikkelijks. Het woord klinkt als een nederlaag. Maar dat is het niet. Overgave betekent wel dat je de strijd opgeeft. Vechten opgeeft. En liefde de kans geeft om de weg te wijzen. Dit is de ware uitdaging die maakt dat we kunnen groeien.

Worsteling en strijd horen erbij, maar alleen omdat we daardoor kunnen ontdekken hoe we ons ervan kunnen bevrijden. Dát is het pad wat we hebben te bewandelen. Dat lukt niet ineens. Het blijft iets waar we ons steeds opnieuw mee moeten verhouden. Maar als we dat gaan zien, wordt de weg bewandelen steeds lichter.

Wat fotograferen te maken heeft met leven

/in , /door

Twee maanden geleden startte ik met een basisopleiding fotografie aan de Fotovakschool. De reden waarom ik startte: onderzoeken wat fotograferen betekent voor me én beter worden in de techniek. Niet meer op de automaat fotograferen maar bewust omgaan met diafragma, sluitertijd en dergelijke.

Andermans perspectief waarderen

Waar ik niet op gerekend had, is wat de opleiding met me doet. Het is pure persoonlijke ontwikkeling. Niet door praten, maar door uitdrukken van mezelf in foto’s en ook het leren van anderen en hun perspectief. Mijn mede-cursisten, maar ook andere fotografen. In het bijzonder genoot ik van een opdracht waarin we de compositie van Cartier-Bresson moesten nadoen. Hij maakte composities waar ik nooit zelf op zou komen… Mijn wereld wordt van de ene op de andere dag een stuk groter. Ik leer het perspectief van anderen kennen en waarderen.

Openstaan voor feedback

Voordat ik begon aan deze opleiding wist dat ik alleen maar meer kon leren als ik open zou staan voor feedback. Nu krijg ik dat en wat is het fijn. En wat is het bijzonder om te voelen dat ik blij ben met de mening van anderen in plaats van dat ik mezelf of mijn fotografie als ‘niet goed genoeg’ zie. Ik merk dat gegroeid ben in iets wat ik vroeger veel lastiger vond.

In ieder geval weet ik dat fotografie een leven lang leren zal zijn, waarbij alles wat ik leer te vertalen is naar het echte leven. Dat voelt als een enorme rijkdom. Er ontstaan een gretigheid in mij naar kennis en kunde, die verder reikt dan alleen fotografie. Ook in mijn lezen, mijn werk en in mijn schrijven voel ik dit. En ik wil alleen maar meer leren…

Met fotograferen komt de rust

Wat ik leerde over licht (en andere zaken)

Wanneer je het even niet weet… en wat er dan kan gebeuren

/in /door

Wanneer je het even niet weet, wat dan? Ik heb de waarheid niet in pacht, maar ik zal je vertellen wat ik heb gedaan…

Het was in december 2017 dat ik merkte dat ik al weken nergens zin in had. Mijn vuurtje was een waakvlammetje geworden. Ik had wel een vermoeden hoe het kwam, maar dat besef hielp niet om het te veranderen. En daar baalde ik van.

Ik besloot uiteindelijk om te accepteren dat de dagen zich nogal kleurloos aan elkaar regen en dat ik alles wat ik deed eenvoudigweg niet deed met plezier. 

Niet-weten accepteren

Het begon ermee dat ik mezelf niets oplegde. Geen afspraken, geen ingewikkelde boeken, zelfs niet wandelen als ik geen zin had. Het kwam erop neer dat ik alleen mijn werk deed en het huishouden dat het meest noodzakelijk was. Verder las ik waar ik zin in had – vooral luchtige zaken – en ’s avonds keek ik vaak een filmhuisfilm op mijn iPad. Zo gingen de dagen voort.

Op een kille zaterdag – een maand later ongeveer – besloot ik het boek Sapiens te lezen. Het boek boeide me vanaf de eerste bladzijde en in de loop van die dag voelde ik een zeker enthousiasme ontwaken. Ik las dingen die ik nog niet wist, zoals dat het ontstaan van de mens ook veel takken kende die ook weer uitstierven. Wat me vooral trof was de grote lijn van de mens van vroeger tot nu, inclusief de wetenschap dat op elk continent waar de mens kwam, de grote zoogdieren uitstierven. Ik kreeg een nogal grimmig beeld. Maar het enthousiasme was terug. Als je me vraagt: wat moest je nou met zo’n boek? Geen idee. Maar het niet-weten stond nog steeds voorop dus ik hoefde het niet te weten. Ik liet mijn gevoel leiden.

Na dit boek volgden boeken over de evolutietheorie, het wel of niet bestaan van een god, over de intelligentie van planten, ontdekkingsreizen, altruïsme, leven in een blokhut in de natuur, spiritualiteit en ga zo maar door. Er ontwaakte een gretigheid in mij, een gretigheid naar kennis.

Helder hoofd

Hoe langer ik me verdiepte in al die kennis, hoe meer ook mijn behoefte aan alleen-zijn toenam. Alleen om na te denken over wat ik nu eigenlijk vond van alles wat ik las. Om mijn eigen visie te ontwikkelen. Ik ging steeds gezonder eten en steeds minder alcohol gebruiken om vooral een helder hoofd te houden. Mijn energie nam zodanig toe dat mijn dromen weer boodschappen kregen en ik weer ging vertrouwen op mijn intuïtie.

Langzaamaan begon zich een verlangen in mij te ontwikkelen. Een hevig verlangen aan bijdragen aan de wereld, op een manier waarop ik mijn eigen talenten en vaardigheden kon inzetten. Ik zag inmiddels wel in dat de verandering in de wereld alleen maar kan ontstaan in jezelf. De vraag was: welke talenten en waarden in mij geven mij zoveel vreugde dat ik die graag inzet voor de wereld?

Luisteren naar mezelf

Terwijl dit proces in gang was, merkte ik kleine gevoelens van ‘willen’ in mij. Ik wilde die boeken lezen. Ik wilde erop uit. Maar bij sommige dingen wist ik niet wat ik wilde. Toen ben ik begonnen om de zaken die onduidelijk waren, aan mijn lichaam te ‘vragen’ en te kijken welk gevoel er in me bovenkwam. Dat is de reden dat ik me uiteindelijk heb ingeschreven bij de Fotovakschool. Mijn hoofd hield me tegen. Ik wist niet of ik het wel echt wilde en waartoe het zou leiden en of ik wel goed genoeg zou zijn. Maar mijn lichaam zei ‘ja’ en ik bemerkte zelfs een zeker verlangen. Niet alleen naar de cursus, maar ook naar mezelf verbinden aan iets, er tweewekelijks naartoe te gaan, mezelf toestaan het ook daarin niet te weten. En naar Amsterdam, behoefte aan levendigheid.

 

We zijn nu een paar maanden verder en ik ben weer volop in beweging. Mijn verlangens en enthousiasme zijn er weer volop, met meer verdieping dan daarvoor. De fotocursus geeft me dagelijks nieuwe inzichten en vergroot mijn kennis over fotograferen en fotografen enorm. Ik leer bijvoorbeeld enorm veel over andere perspectieven. De boeken lees ik nog steeds en ik overweeg nu een cursus filosofie.

Terugkijkend naar dit proces is mijn conclusie dat ik kon loslaten dat er iets ‘moest’ en dat ik meeging in de stroom van het leven. Dingen die ik wist (hoofd) heb ik nu doorvoeld. En daarmee heb ik weer wat geleerd over hoe het leven – en specifiek het mijne – in elkaar steekt.

Lees ook:

Kun je dansen in de regen? 

De wijsheid van het niet-weten

Als het vuurtje ‘slechts’ een waakvlam is

Denken als Leonardo da Vinci

/in /door

Ik ben gefascineerd door de homo universalis, de renaissancemens: een veelzijdig en ontwikkeld persoon, die zich thuis voelt bij kunst en wetenschap. Leonardo da Vinci (1452-1519) is daarvan het bekendste voorbeeld. Hij was onder meer uitvinder, schilder, beeldhouwer, zanger, anatoom, architect, botanicus, filosoof, geograaf, geoloog, ingenieur, kok, kostuum- en decorontwerper, militair, musicus, natuurkundige en stadsplanner om maar eens een paar beroepen te noemen.

Kies niet

Wat me zo raakt in de homo universalis is dat hij zo totaal tegengesteld is aan het idee dat je ‘een ding’ moet kiezen en daarin dan moet uitblinken. Ik zit zo niet in elkaar. En denk niet dat ik het niet heb geprobeerd. Er is een tijd geweest dat ik besloot te kiezen voor schrijven en al het andere (fotograferen, schilderen en allerlei andere zaken) naast me neerlegde. Ik vond dat ik moest kiezen. En er was niks aan.

Nu vind ik dat niet meer. Ik merk namelijk dat ik me veel gelukkiger voel als ik allerlei verschillende dingen doe. Dus schrijven én schilderen en Deens leren en een foto-opleiding volgen en boeken lezen over de evolutie én het huishouden en mijn werk als identiteitsadviseur en het moederschap. Heerlijk! Ik voel me vrolijk, bewust en alert.

Ontdekken en ervaren

Belangrijk is wel dat het niet allemaal perfect hoeft te zijn. Het proces is belangrijker dan het resultaat, om het maar zo te zeggen. Ik geniet ervan dat ik gaandeweg mijn eigen stijl in het fotograferen leer ontdekken, terwijl ik heus wel zie dat het nog niet is zoals ik dat voor ogen heb. Dat betekent niet dat ik niet beter wil worden in wat ik doe, maar dat ik er niet krampachtig mee bezig ben. Wat ik wel doe is in al die elementen tijd en aandacht stoppen. Gefocuste, niet afgeleide aandacht. (Overigens: Leonardo heeft ook enorme blunders begaan, voor mij alleen maar een teken van ‘wie geen fouten maakt, maakt meestal niets’. En hem weerhield het niet om door te gaan…)

Het belangrijkste is van dit alles om gewoon je hart te volgen en alleen die dingen te doen die je graag doet. Misschien is dat in jouw geval maar een ding, dat is ook goed. Mochten het er meer zijn, laat je dan nergens door weerhouden (zie hieronder punt 2). Doe wat je eigen ervaring je leert, niet wat anderen zeggen).

Zeven principes van Da Vinci

Afijn, Leonardo dus. Misschien wel de meest talentvolle man ooit. Michael Gelb schreef er een boek* over, om te leren denken zoals Leonardo da Vinci. Het is een al wat ouder boek, maar het staat nog steeds in mijn kast, dus ik heb het er weer eens even bij gepakt. En al zal Leonardo zijn eigen werkwijze vast niet als een stappenlijst met principes hebben gezien, voor de duidelijkheid doet Gelb dit wel. Zeven zaken die Leonardo deed en waarmee je ook zou kunnen beginnen voor een betekenisvol leven. Een leven dat de moeite waard is om geleefd te worden.

  1. Curiosità – Wees nieuwsgierig (houd bijvoorbeeld een aantekeningenboek bij, schrijf alle woorden op die je hoort en niet kent en zoek de betekenis op).
  2. Dimostrazione – toets kennis aan ervaring en wees bereid van je fouten te leren (heel mooi, ik denk alleen al aan alle updates op social media die elkaar steeds weer herhalen en die veel mensen gemakkelijk voor waar aannemen).
  3. Sensazione – verfijn je zintuigen om je ervaring te verlevendigen.
  4. Sfumato – wees bereid paradoxen en dubbelzinnigheid te verwelkomen.
  5. Arte/Scienza – Denk met beide hersenhelften (evenwicht tussen wetenschap en kunst, logica en verbeelding).
  6. Corporalità – kweek gratie, handigheid, conditie en houding aan.
  7. Connessione – denk systemisch: erken en waardeer het onderlinge verband tussen dingen en verschijnselen.

Het gaat te ver om al deze punten in dit artikel toe te lichten; mocht je aandacht getrokken zijn, lees dan het boek. Het staat vol met tips en veel oefeningen.

En natuurlijk: we worden waarschijnlijk geen van allen zoals Leonardo da Vinci. Maar reik ver, dan maak je in ieder geval stappen – zo zie ik het. Leonardo is voor mij een voorbeeld van iemand die zijn eigen plan trok, doorzette en geloofde in zichzelf. Dat alleen al is iets waar ik veel van kan leren. Je eigen weg vinden en jezelf verwezenlijken in al je facetten – dat is waar het volgens mij om gaat om van betekenis te zijn voor anderen.

Successo!

*Het boek is in het Nederlands alleen tweedehands en tegen hoge kosten verkrijgbaar. Je kunt het wellicht beter lenen bij de bibliotheek. In het Engels valt het mee… 

Maak je werk waardevol met ‘diep werk’

Wees ultiem nieuwsgierig

/in /door

Als kind was ik al ongelooflijk nieuwsgierig en ik kan je zeggen: dat werd niet door iedereen gewaardeerd. Pas de laatste jaren ontdek ik dat het een prachtige eigenschap is.

Let op: ik zeg niet bemoeizuchtig. Bemoeizuchtig is vervelend. Er hangt ook vaak een oordeel aan. Maar nieuwsgierig, ultiem nieuwsgierig, brengt mij én de ander op een hoger plan. Brengt de wereld op een hoger plan.

Oké, dat leg ik uit.

Voor mij betekent nieuwsgierigheid: dat ik me afvraag waarom ik boos reageer. Dat ik me afvraag waarom iemand me negeert (en me oprecht afvraag of er iets is wat ik anders had kunnen doen). Dat ik wil weten waarom mijn zoon van smeden houdt. Dat ik mijn buurman beter wil leren kennen. Dat ik wil weten waarom mijn man graag workshops over massaevacuaties geeft. Dat ik wil weten hoe erg het precies is met het klimaat. Dat ik me verdiep in de armoede in Nederland. Dat ik benieuwd ben hoe het voelt voor mijn dochter om te genieten van haar balletlessen.

Kortom: mijn nieuwsgierigheid leert me van alles over mezelf en de wereld om me heen.

Hierdoor begrijp ik meer, vergroot ik mijn kennis én oordeel ik minder.

Een tijdje geleden was ik naar een bijeenkomst voor vrouwen. Het thema was werk. Ik vond er niet zoveel aan (weinig nieuws onder de zon) en op dat moment schoot me een interessante zienswijze van een vriendin binnen. Zij zegt namelijk dat als ze ergens is waar ze het niet naar haar zin heeft, dat ze zich concentreert op de dingen waar ze iets van kan leren. Een saaie presentatie? Marianne kijkt naar de manier van bewegen van de presentator. Ze luistert naar hoe hij zijn stem gebruikt. Voilà: een vorm van ultiem nieuwsgierig zijn.

Ik besloot dat ook te doen tijdens een van de workshops over vrouwen en hun relatie met geld. Daardoor viel het me op dat er een dame onder de deelnemers was die ontzettend enthousiast was en vol overgave met anderen haar visie deelde. Ze kwam mij behoorlijk zakelijk en professioneel over, daarom vroeg ik me af waar zij de waarde zag die dag. Na afloop van de training vroeg ik dat aan haar. Detail: de dame was Surinaams. Ze vertelde dat ze die dag geleerd had dat ‘witte vrouwen net zo krampachtig over geld denken als zwarte vrouwen’. Terwijl ze dacht dat ‘witte vrouwen’ daar veel gemakkelijker mee omgingen. We doen allemaal net zo raar, vond ze en ze maakte zich daar erg vrolijk over.

Nu ik terugkijk op die dag is dit het enige moment dat is blijven hangen en ik koester dat moment. Zij had iets geleerd over haar eigen zienswijze die dag en ik daardoor ook.

Ik koester mijn nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid heeft leven in zich, energie. Nieuwsgierigheid brengt beweging, contact, verbinding… Nieuwsgierigheid is de eerste stap in het verschil maken.

Soms lukt het me niet, nieuwsgierig zijn. Ik weet dat ik daarmee kansen laat liggen maar toch gebeurt het soms. Als het me lukt om eraan te denken wel nieuwsgierig te zijn, dan verandert dat alles.

 

Lees ook:

Maak je werk waardevol met diep werk

Wie ben je en wat laat je daarvan zien?

Maak je werk waardevol met ‘diep werk’

/in , , /door

Mijn scriptie schrijven, ik herinner het me nog goed. Wat vond ik het moeilijk om mezelf urenlang op te sluiten en geconcentreerd te werken… Dat was in 1996. Tegenwoordig verlang ik juist naar die urenlange afzondering, compleet gefocust op mijn werk.

We leven in een vluchtige wereld. Een wereld vol afleiding en avontuur, waarin je je gemakkelijk kunt verliezen. Maar dat is niet de wereld van wetenschapper Cal Newport. Hij is erin geslaagd om een groot deel van zijn tijd te werken in opperste concentratie. Dit levert hem een enorme productie aan wetenschappelijke artikelen op (naast de rest van zijn werk). Bovendien houdt hij zijn avonden vrij voor zijn gezin en andere zaken. Hoe doet hij dat? Daar schreef hij het boek Deep work – diep werk – over.

Deep work gaat over geconcentreerd werken aan vooraf gedefinieerde werkzaamheden. De schrijver laat zien hoe je op die manier bergen kunt verzetten; niet alleen neemt je productiviteit toe, maar ook de kwaliteit van je werk. Dit zorgt voor vervulling in je baan én je leven. Bovendien onderscheid je je als kenniswerker van vele anderen en daarmee word je een aantrekkelijke partij op de arbeidsmarkt.

Wat is diep werk? Eigenlijk gewoon zeer geconcentreerd werken. Volgens Newport:

“Professionele activiteiten die het uiterste van je cognitieve vaardigheden vergen en die in en toestand van afleidingsloze concentratie worden uitgevoerd.”

Voor diep werk is het absoluut noodzakelijk dat je je niet laat afleiden. Geen telefoon, geen mails, geen social media en geen collega’s die vragen aan je stellen. En – wanneer je thuis werkt – geen gezinsleden die een beroep op je doen. Het vraagt om discipline en doorzettingsvermogen. Het vraagt om het anders doen dan veel mensen om je heen.

Succesvol en toch ’s avonds vrij

Alleen al het lezen van het boek doet me beseffen dat ik daar vaak naar verlang: urenlang werken zonder gestoord te worden. Deels is het feit dat dit maar zelden lukt mijn eigen schuld. Ik laat me gemakkelijk afleiden. Anderzijds gebeurt er ook altijd van alles waardoor er eenvoudig de tijd niet is om urenlang aan iets te werken. Newport is het gelukt om afleidingen te elimineren en zijn diepe werk leidend te laten zijn. De rest plant hij eromheen. Hierdoor is hij in staat – zelf al werkt hij nooit na half zes ‘s middags – meerdere wetenschappelijke artikelen per jaar te schrijven naast de rest van zijn werk. En soms dus zelfs een boek.

Cal Newport zegt dat als je dagelijks 3-4 uur onafgebroken diep kunt werken (en voor de duidelijkheid: diep werken gaat dus niet over e-mails beantwoorden, presentaties in elkaar zetten of telefoontjes plegen), je aanmerkelijke prestaties kunt leveren. Hij lardeert dat met talloze verhalen van mensen die succesvol zijn en waren en ook kozen voor regelmatige blokken van urenlang werk of het zich vrijwillig afzonderen om zich echt te concentreren. Jos Burgers zegt in Een fan per dag: Succesvolle mensen geven prioriteit aan datgene wat voor hen belangrijk is, door middel van vaste werkgewoonten. Dat voorkomt uitstelgedrag, helpt bij het maken van keuzes en bevordert de creativiteit.

Kwaliteit is het uitgangspunt

De methode die Newport beschrijft is feitelijk timemanagement, maar dat is geen doel op zich. Bij Newport gaat het om tijd vrijmaken om werk van belang te doen. De kwaliteit van het werk is het uitgangspunt. Hij laat zien hoe er een tendens is naar oppervlakkig werk en dat wij mensen nu eenmaal kiezen voor gemakkelijk werk en afleiding. Hoe kun je nu toch zorgen voor aanmerkelijke resultaten zonder een workaholic te worden? Door de uren die je bezig bent zo geconcentreerd mogelijk in te vullen.

Beantwoord geen mails meer

In mijn ogen is zijn belangrijkste uitgangspunt: kies een of enkele zeer belangrijke doelen die je met je werk wilt bereiken en zet een (krappe) deadline. Ruim nu tijd in om die dingen te doen en plan de andere dingen eromheen. Dat kan zeer rigoureus (helemaal geen mail meer beantwoorden en geen afspraken maken), maar realistischer is het om hierover na te denken en er zorgvuldig mee om te gaan. Hoe vaak wil je je mail checken? Welke social media-kanalen wil je gebruiken? Wanneer wil je bereikbaar zijn? Laat anderen weten dat je geconcentreerd wilt werken en geef aan wanneer je ze niet mogen storen. 3-4 uur per dag is het maximale wat de meesten aankunnen voor diep werk. Newport raadt aan om te beginnen met eenmaal per week als je het niet gewend bent en dit langzaam op te voeren. Hij legt uit hoe we het ontwend zijn om ons te concentreren. Gelukkig is het goede nieuws dat we het kunnen leren. Maar zeker als je gewend bent aan afleiding kost dat even tijd. Eigenlijk train je twee dingen: concentratie en toewijding en daarnaast ‘het afleren van je laten afleiden’.

Het trainen van je concentratie doe je door eerst te bepalen hoeveel uren je aan diep werk kunt besteden en deadlines te maken. Vervolgens ga je in die periodes extreem intensief aan de slag. Om te zorgen voor succes geeft Newport vier tips:

  • Focus op een of enkele belangrijk doelen. Kies er niet teveel.
  • Meet je gedrag in plaats van het resultaat. Stel dat je over een half jaar een boek af wilt hebben. Je werk van elke dag is lange tijd niet zichtbaar als resultaat. Echter; je kunt wel nagaan of je iedere dag de gewenste uren werk erin stopt. Als dat niet het geval is, kun je direct ingrijpen.
  • Scorebord bijhouden ter motivatie. Het geeft een goed gevoel om dagelijks of wekelijks een kruisje te zetten voor de keren dat het gelukt is om diep te werken.
  • Zorg voor regelmatige (wekelijkse) reflectie: zit je nog op schema, lukt het je om te doen met je tijd wat je met jezelf of je collega’s had afgesproken?

Wanneer je aan de slag wilt met diep werk raad ik je aan het boek te lezen. Er staan veel interessante stukken in die je inzicht geven en je helpen keuzes te maken om hiermee aan de slag te gaan.

Lees ook:

Met fotograferen komt de rust

Waarom je eerst voor jezelf moet zorgen

Tegen de oppervlakkigheid

 

Als je niet in een hokje past, wat dan?

/in /door

Een van mijn vriendinnen vertelde dat een collega moeite met haar heeft omdat ze niet in het hokje past dat die persoon blijkbaar voor haar bedacht had. Daarop begon mijn vriendin te twijfelen aan zichzelf: kan ik nu nog wel zijn wie ik ben? Moet ik me aanpassen?

Mijn advies? Doe alles wat je kunt verzinnen om mensen op het verkeerde been te zetten. Alles, behalve doen wat ze van je verwachten. En zoek mensen om je heen die je graag zien stuiteren en met te gekke en briljante invallen komen in plaats van dat je je aanpast…

Soms hebben mensen je hokje zelfs al ingericht

Overdrijf

Wie wil er nu zijn zoals anderen verwachten? Wees je prachtige, gekke, onvoorspelbare zelf en stap niet in het hokje dat ze al helemaal voor je hebben ingericht. Doe er zelfs een tandje bovenop. Ga liften naar India. Ga bonsaibomen kweken. Leer motorrijden. Neem ukeleleles. Alles waar je zin in hebt…

Zwijg niet

Ja, soms voel je je oncomfortabel. Helaas, ook voor mij herkenbaar. Als het ongemakkelijk voor mensen wordt, reageren ze namelijk niet altijd even vriendelijk. Alsof jij degene bent die raar is. Zelf heb ik dan de neiging om maar niets meer te vertellen.

Een vriend van me zei vandaag dat als ik gewoon door zou gaan met mijn enthousiasme delen, ze waarschijnlijk vanzelf ophouden met hun weerleggingen. Misschien worden ze zelfs aangestoken door mijn energie. Wat een heerlijk vooruitzicht…

Dus, zeg ik tegen jou en tegen mezelf: wen eraan dat mensen niet altijd positief reageren op je briljante invallen of gewoon, op je onverstoorbare zelf. Wennen aan ongemakkelijkheid is veel beter dan je eigen ‘zijn’ opgeven, want daarmee verdwijnt je levensvreugde.

 

 

Wie ben je en wat laat je daarvan zien?

/in /door

Wie je bent kun je nooit helemaal bevatten. Alleen maar ongeveer. Je bent soepel, vloeiend, wisselend, beweeglijk. En juist dat maakt je zo interessant.

Ben ik bijvoorbeeld iemand die alles uitsluitend met haar hoofd doet? Of met haar hart? Of vanuit haar intuïtie? Nee, nee en nee. Het is ‘voelen’ en dan rationeel checken. Het is bedenken en dan voelen of het klopt. Het is warmte in je hart en dan nagaan of het liefde is… Bij stress reageer ik absoluut met mijn hoofd. Ben ik dan een hoofd- of een gevoelsmens? Ik zou het niet weten.

Hoe definieer je jezelf?  

Omdat alles stroomt, gaat het woord identiteit me de laatste tijd wat meer benauwen. Alsof er niets ooit verandert. Terwijl we allemaal weten dat leven constant verandering is. Bedenk maar eens hoe je eruitzag als baby en wie je ziet als je ’s morgens in de spiegel kijkt.

Tegelijkertijd is er een kern die altijd ‘jij’ is… 

Over identiteit sprak ik deze week met een vriendin. Zij werkt als muziektherapeut met mensen die dementeren. Wat ze me toen vertelde, maakt dat ik denk dat identiteit misschien een wat ondefinieerbaar woord is, maar dat het wel klopt.

Ze vertelde hoe – als taal niet meer voldoet – muziek in staat is om mensen die dementeren weer terug te brengen bij hun identiteit. Hoe ze dan meer ‘zichzelf’ worden. En hoeveel voldoening haar dat geeft, iedere dag opnieuw.

Die ‘jij’ plus allerlei vaardigheden, talenten en karaktertrekken, maken je als een diamant met vele facetten. De vraag is: op welke van die facetten laat je je licht schijnen? Welk verhaal is voor jou belangrijk om met de wereld te delen? En… wat laat jouw hart sneller kloppen? En daarover ga ik graag in gesprek.