Wanneer ik eens onverhoopt drie weken niet in de duinen ben geweest voor mijn vaste rondje valt me vaak op wat er in die weken is veranderd. Terwijl er jaren zijn geweest dat ik nauwelijks iets zag wanneer ik daar liep. Fotografie maken heeft me in die zin beter leren kijken – ook als ik mijn camera niet bij me heb.

Laatst las ik ergens dat we onze kinderen moeten leren om niet te verlangen naar een groots en uitzonderlijk leven maar om te zien hoe een gewoon leven groot en uitzonderlijk is. De precieze woorden weet ik niet meer maar hier kwam het ongeveer op neer.

Dat is precies wat ik steeds meer ontdek. Iedere dag is bijzonder als je in staat bent de kleine, schijnbaar onbelangrijke zaken op te merken en te zien hoe mooi en groot ze eigenlijk zijn. En datzelfde geldt dus voor het vaste rondje lopen. Natuurlijk kun je steeds nieuwe plekken opzoeken die je vervullen en inspireren. Daar hou ik zelf ook van. Maar ook de soms enorme veranderingen in je eigen wereld ontdekken maakt mijn leven dieper en waardevoller.