De laatste dagen ontmoet ik achter elkaar mensen die ofwel vinden dat het werk hen overspoelt ofwel er helemaal geen energie van krijgen. Ze zijn onrustig, opgejaagd, wat dwangmatig zoekend. En als je ernaar vraagt weten ze ‘heus wel’ dat ze wat rustiger aan zouden moeten doen.
Het doet mij denken aan Oei, ik groei. Mensen met kinderen kennen dit boek (en de website) vast: het beschrijft hoe opgroeiende kinderen van de ene sprong naar de andere gaan in hun ontwikkeling. Tussen die sprongen in zijn ze vaak zeurderig, zoekend en moe.
Ik herken dat niet lekker in je vel zitten van zo’n kind ook bij volwassenen. Alleen… vroeger kon je lekker veilig bij je mama of papa zijn. Maar nu moet je voor jezelf zorgen.
De tijd nemen voor wat er is. Erop vertrouwen dat het altijd weer goed komt (want hoeveel van de groeispurten heb je nu al gehad?), wat afspraken blokken en gewoon zijn. Maar als je in die krampachtigheid zit is het lastig om eruit te komen. Ik herken dat maar al te goed.
Dat ‘niet lekker in je vel zitten’ uit zich in moeten: ‘moeten werken, moeten bewegen, moeten ontspannen’. Maar voor wat er nodig is, is er iets anders nodig: moed.
De moed om te vertragen, de moed om stil te staan. Om te durven dwalen, te durven dromen. Om gewoon even te zeggen: nu niets.
Paulo Coelho zei al: als we ons opgejaagd voelen, moeten we juist vertragen.
Veel mensen weten best dat afspreken met vrienden, slapen en sporten bijdragen aan hun welzijn. En toch… als dat ook allemaal is ingepland, maakt dit gewoon deel uit van de ratrace.
Waar het om gaat is ruimte nemen. Voor de zaken die ik noemde, maar ook voor andere waar je misschien minder vaak aan denkt of waarvan je nooit hebt gedacht dit daadwerkelijk verschil kan maken:
- Weet je nog, hoe je vroeger urenlang speelde? Misschien met vriendjes in de buurt, met je zusje of broer. Misschien ging je een hut bouwen, een kampvuur maken of vliegeren. Ook als volwassene kun je nog spelen. Speeltijd dus… (wat is dat voor jou?).
- Die ellenlange vakanties, herinner je ze nog? Je weet wel, dat je dacht: ik verveel me zo… Juist uit die verveling ontstond er ineens weer iets wat je kon gaan doen. Gewoon ‘zijn’ is dat, waardoor er weer ruimte komt voor creatieve invallen (Siegel en Rock en noemen dit down time, ik noem het ‘lummelen’ of ‘rommelen’).
- Zwerven door het bos, lopen langs het strand, een oude cd luisteren, een ontspanningscursus volgen… Activiteiten als wandelen en muziek luisteren en/of mindfullness. Je doet dus wel dingen (alleen), maar gericht op ruimte geven aan jezelf en je geest.
- Urenlang aan iets werken en als het af is, is het goed… waarschijnlijk zat je er zo lekker in doordat de alle afleidende elementen tijdelijk buitengesloten waren. Focustijd heet dat…
Ik ben benieuwd of je naar je eigen onrust kunt kijken als een periode vooraf aan een nieuwe sprong. Of heb je net zo’n periode achter de rug en kijk je nu terug?
Wanneer het je zelf niet lukt om die rust te vinden, ben je welkom. In een persoonlijk gesprek – al dan niet tijdens een wandeling – kijken we samen naar wat jou tegenhoudt die rust te vinden.
Bronnen:
