Vanmorgen begon ik de dag met ontbijt en het uitwerken van een interview. Daarna ruimde ik de was op. En de hele tijd was ik me bewust van het volgende: ik ben vrij.

Ik ben vrij en anderen zijn dat niet. Alles wat ik doe lijkt banaal. Is banaal. De was opruimen. Normaal zou ik het nooit vermelden. Maar nu lijkt alles wat betekenisloos was toch vol betekenis (vrijheid) en tegelijk betekent het niets in het licht van wat er gebeurt.

De mensen die nu letterlijk en figuurlijk onder vuur liggen, leefden twee weken geleden nog min of meer zoals ik vandaag leef. En ineens is dat voorbij. En hoe het ook verandert: het wordt niet meer hetzelfde.

Op dit moment zitten we er middenin. Weliswaar aan de zijlijn, maar het raakt ons allemaal. We willen iets doen, maar wat? Geld geven. Zeggen dat we het niet accepteren. Protesteren. De waarheid is dat de meesten van ons geen controle hebben. Of een antwoord.

Ook ik wil iets doen. Liefst met mijn woorden en beelden en met het geven van betekenis, want dat is wat ik doe. Ik weet van mezelf dat ik graag het mooie zie, zelfs als iets niet mooi is, maar op dit moment lijkt dat van weinig toegevoegde waarde. Ja, natuurlijk is het fijn dat we saamhorig zijn en willen helpen. Maar dat staat wat mij betreft nog in schril contrast met wat er nu speelt. We doen wat we kunnen en voelen ons verenigd, maar wat we uiteindelijk willen is dat dat zo blijft, ook als het vrede is.

Als ik iets zou willen meenemen, nu al, na deze ene week, is dat: moed. De moed van Zelensky en zijn volk. De moed om ergens voor te staan met lichaam en ziel.

In het licht van de aarde die we naar de vernieling aan het helpen zijn met z’n allen, zou de moed die we nu aan het verzamelen zijn iets goeds kunnen betekenen. Durven we echt onze schouders eronder te zetten, anderen te confronteren, durven we de verantwoordelijkheid te nemen voor wat ons lief is?

Dat soort gedachten had en heb ik dus de hele dag. Niet dat ik daarmee direct de wereld kan veranderen. Maar ik bemerk in mijzelf een zoektocht en toenemende wilskracht. Ik wíl een antwoord bieden op wat er gaande is. Op deze oorlog, maar ook op andere zaken die spelen.

Mijn kleine bijdrage van vandaag is deze foto van het wateroppervlak van het IJsselmeer, gemaakt op een zomerdag in 2021. Deels in de zon, deels in de schaduw. Vol symboliek. Een foto die ons de Oekraïense vlag toont, natuurlijk. Maar ook een foto die laat zien dat er altijd een zon- en schaduwzijde zijn, al is de zon nu ver te zoeken. Ik hoop dat we met elkaar licht kunnen schijnen op de schaduw waarin velen nu leven. Een antwoord op de pijn en het verdriet. Ook van het Russische volk en andere mensen die lijden onder geweld en onderdrukking. En dan is er nog het water. Panta rhei. Alles stroomt. Het zal voorbij gaan.

Deze foto verkoop ik om geld voor de slachtoffers van de oorlog in te zamelen. De foto is afgedrukt op een mooie kwaliteit papier met een lichte oppervlaktestructuur (20 x 30 cm inclusief een witte rand van 2,5 cm).

De foto kost 30 euro, inclusief verzenden binnen Nederland. De opbrengst komt ten goede aan de slachtoffers van de oorlog in Oekraïne. Wil je de foto ontvangen? Stuur me een mail.