Wanneer niet weten overheerst, wat dan? Ik heb de waarheid niet in pacht, maar ik zal je vertellen wat ik heb gedaan…

Op een dag merkte ik dat ik al weken nergens zin in had. Mijn vuurtje was een waakvlammetje geworden. Ik had wel een vermoeden hoe het kwam, maar dat besef hielp niet om het te veranderen. En daar baalde ik van.

Ik besloot uiteindelijk om te accepteren dat de dagen zich nogal kleurloos aan elkaar regen en dat ik alles wat ik deed eenvoudigweg niet deed met plezier.

Niet weten accepteren

Het begon ermee dat ik mezelf niets oplegde. Geen afspraken, geen ingewikkelde boeken, zelfs niet wandelen als ik geen zin had. Het kwam erop neer dat ik alleen mijn werk deed en het huishouden dat het meest noodzakelijk was. Verder las ik waar ik zin in had – vooral luchtige zaken – en ’s avonds keek ik vaak een filmhuisfilm op mijn iPad. Zo gingen de dagen voort.

Ik voelde langzaam maar zeker dat er allerlei dingen in mij verschoven, zonder dat ik wist waar die stukjes terecht kwamen. Ik besefte ook dat ik dat helemaal niet kon weten. Het was ook net of die verschuivingen onontkoombaar waren. Gelukkig herinnerde ik me dat dit vaker was gebeurd en het altijd weer goedkwam. Alleen… ik was zo vreselijk ongeduldig.

Nieuwe tijden

Op een kille zaterdag – een maand later ongeveer – besloot ik het boek Sapiens te lezen. Het boek boeide me vanaf de eerste bladzijde en in de loop van die dag voelde ik een zeker enthousiasme ontwaken. Ik las dingen die ik nog niet wist, zoals dat het ontstaan van de mens ook veel takken kende die ook weer uitstierven. Wat me vooral trof was de grote lijn van de mens van vroeger tot nu, inclusief de wetenschap dat op elk continent waar de mens kwam, de grote zoogdieren uitstierven. Ik kreeg een nogal grimmig beeld. Maar mijn enthousiasme was terug. Als je me vraagt: wat moest je nou met zo’n boek? Geen idee. Maar het niet weten stond nog steeds voorop dus ik hoefde het niet te weten. Ik liet mijn gevoel leiden.

Na dit boek volgden boeken over de evolutietheorie, het wel of niet bestaan van een god, over de intelligentie van planten, ontdekkingsreizen, altruïsme, leven in een blokhut in de natuur, spiritualiteit en ga zo maar door. Er ontwaakte een gretigheid in mij.

Helder hoofd

Naast die gretigheid nam ook mijn behoefte aan alleen zijn toe om na te denken over wat ik nu eigenlijk vond van alles wat ik las. Om mijn eigen visie te ontwikkelen. Ik ging ook steeds gezonder eten en steeds minder alcohol gebruiken om vooral een helder hoofd te houden. Mijn energie nam zodanig toe dat mijn dromen weer boodschappen kregen en ik weer ging vertrouwen op mijn intuïtie.

Langzaamaan begon zich een verlangen te ontwikkelen aan bijdragen aan de wereld, op een manier waarop ik mijn eigen talenten en vaardigheden kon inzetten. Ik zag inmiddels wel in dat de verandering in de wereld alleen maar kan ontstaan in jezelf. De vraag was: welke talenten en waarden in mij geven mij zoveel vreugde dat ik die graag inzet voor de wereld?

Luisteren naar mezelf

Terwijl dit proces in gang was, merkte ik kleine gevoelens van ‘willen’ in mij. Ik wilde die boeken lezen. Ik wilde erop uit. Maar bij sommige dingen wist ik niet wat ik wilde. Toen ben ik begonnen om de zaken die onduidelijk waren, aan mijn lichaam te ‘vragen’ en te kijken welk gevoel er in me bovenkwam. En dat bleek een goede zet. Daar waar mijn hoofd geen antwoorden had, had mijn lichaam dat wel.

We zijn nu twee jaar verder en ik ben weer volop in beweging. Mijn verlangens en enthousiasme zijn er weer volop, met meer verdieping dan daarvoor. Terugkijkend naar dit proces is mijn conclusie dat ik kon loslaten dat er iets ‘moest’ en dat ik meeging in de stroom van het leven. Dingen die ik wist (hoofd) heb ik nu doorvoeld. En daarmee heb ik weer wat geleerd over hoe het leven – en specifiek het mijne – in elkaar steekt.

PS Het boek De wijsheid van het niet weten van Estelle Frankel laat mooi zien dat niet weten een startpunt van groei kan zijn.