Alles beweegt, alles verandert, alles stroomt. Ook al zien we het niet altijd. Ook in de natuur is geen moment hetzelfde. Het weer, de temperatuur, de vochtigheid; alles heeft invloed. In Nederland zien we zo mooi de wisseling van de seizoenen en het maakt me blij dat veel mensen daar iedere keer weer van genieten. Van het eerste herfstblad net zo goed als van de eerste sneeuwvlok of de eerste dag ‘zonder jas’.
Maar los van de seizoensveranderingen houden we meestal niet van verandering. Of we zijn er zelfs bang voor. Liever willen we dat alles hetzelfde blijft en dat we er controle over hebben.
En toch geloof ik dat ervan leren houden deel uitmaakt van de beweging die wij mensen te maken hebben om daadwerkelijk van ieder moment te kunnen genieten. Niet alleen het ‘niet weten’ leren verdragen, maar zelfs omarmen.
Precies met dat helpt ICM-fotografie mij. ICM betekent dat je expres de camera beweegt (intentional camera movement). De uitkomst heb je niet in de hand. Je kunt het ook nooit twee keer hetzelfde doen. In het begin vond ik dat heel frustrerend. Maar na verloop van tijd – ook toen ik wel een beetje doorkreeg wat wel en niet werkte – bleek juist deze techniek mij losser en speelser naar de wereld te laten kijken. Inderdaad, niet alleen in de fotografie maar ook in andere dingen.
Over mijn eerste jaar met ICM heb ik een artikel geschreven (ook in het Engels). Mocht je een tijdje eens helemaal niet meer geïnspireerd zijn in je fotografie, probeer het dan eens. Want iets nieuws zet je in beweging en laat je andere wegen zien. En dat geeft (levens)energie.
