Als ik iets heb mogen leren in mijn leven is hoe wilskracht de natuurlijke loop der dingen verstoort. Soms kan ‘even doorzetten’ handig zijn en soms zelfs verstandig, maar voor de lange termijn werkt dit over het algemeen niet.
Twee vormen van willen
Voor mij zijn er in ieder geval twee vormen van willen. Een ‘willen’ in de vorm van verlangen, wensen, diep vanuit je binnenste. Vanuit je buik. En een ‘willen’ vanuit het hoofd, vanuit een denken aan ‘hoe het hoort of zou moeten’. Met dat eerste ‘willen’ is niets mis. Je wilt iets en het is logisch dat je daarvoor door moet zetten, vol moet houden. Dat kost energie maar ergens vervult het je ook. Maar het hoofdelijke willen is een ander verhaal. Dat komt voort vanuit een gevoel dat er iets moet. Het zuigt je leeg en het levert je te weinig op. In ieder geval geen plezier, geen zin, geen levenslust.
Met de stroom mee
Steeds meer merk ik hoe intuïtie de weg wijst, hoe het leven zo zijn eigen dingen in petto heeft. Misschien ken je dat gevoel wel, dat je de ene synchroniciteit na de andere tegenkomt en dat alles moeiteloos gaat. Precies dat is wat er gebeurt als je niet alles op wilskracht doet. Dan heb je de kans je te laten raken door het leven en om je erdoor te laten leiden. Precies daar ontstaat het verlangen en zit de zin van alles wat je doet.
