Aanvankelijk wilde ik twee posts schrijven: een over ritme in de foto en een over spanning. Maar die hangen tegelijk nauw samen. Daarom vat ik het in een stuk.
Wat ik bedoel: ik zoek in harmonie in wat ik zie, maar niet volledig. Alles in balans is (vaak) saai. Ik kies dan ook nooit voor het vastleggen van even aantallen van voorwerpen of dieren, behalve als een ervan in vorm of kleur afwijkt.
Helemaal geen patroon of samenhang werkt vaak ook niet. Dus aan de ene kant gaat het om ritme in bijvoorbeeld vormen, lijnen, kleuren en patronen en aan de andere kant om een afwijking daarvan. Vergelijk het met muziek: er is een ‘lekker’ ritme, maar je hebt ook variatie nodig om de aandacht vast te houden.
Als ik kijk naar mijn dagen: ik heb structuur en regelmaat nodig, maar ook het onverwachte dat de dag breekt.
Spanning in een foto kan zitten in iets heel kleins: een disbalans in een herhaling, een afwijkende kleur, de doorbreking van een patroon, een bijna-symmetrie. Maar ook in een afwijkend standpunt van de fotograaf.
