Van niets iets maken. Hoe mooi is dat. Met mijn fototoestel, pen, verf en potloden zet dat wat er is om in iets dat door mij is gevloeid. Of het daadwerkelijk mooi wórdt, dat doet er niet eens altijd toe. Het is mooi dat ik er uitdrukking aan weet te geven. En of ik het vervolgens deel met de wereld is een ander verhaal. Het is het proces en niet het eindresultaat, dat is wel helder.
Meerdere mensen hebben het in het verleden tegen me gezegd: jij wilt overal iets van maken. Gebeurtenissen, emoties, ervaringen. ‘Jij laat je raken door dat alles en creëert er dan iets mee: een tekst, een foto, een tekening.’ Pas de laatste tijd begrijp ik dat ik inderdaad overal ‘iets van maak’. Nu begrijp ik pas dat de dingen die niet per se mooi zijn of goed, die dingen dus die pijnlijk zijn of lelijk of verdrietig of eng, dat er daar altijd een mooi verhaal van heb gemaakt. Ik zie gewoon altijd ook iets goeds of moois in iets. Onderbewust. Ik doe het gewoon. En het is echt niet zo dat ik blind ben voor alles wat er is. Ik voel de pijn als een ander pijn wordt gedaan. Ik maak me erge zorgen om het milieu. Maar mijn antwoord is altijd iets moois.
Ik denk dat gebeurtenissen van vroeger ervoor gezorgd hebben dat ik de lichtpuntjes zag en groter maakte. Een overlevingsmechanisme inderdaad, maar goed: een mechanisme dat in ieder geval mooie dingen oplevert. Wel moest ik op een zeker moment leren dat ik mezelf daar soms mee voor de gek hield. Dat niet alles mooi hoefde te zijn.
Tegenwoordig heb ik het overlevingsmechanisme minder nodig en kan ik accepteren hoe iets onaangenaam is of kan zijn en dat dat op zich ook prima is. En toch is het mooie en goede zien bij mij gaan horen. Het kan er nu gewoon allebei zijn.
