Zelf vind ik dat mijn beste werk ontstaat wanneer ik niets plan en ‘het laat gebeuren’. Wanneer ik me dus laat leiden door mijn intuïtie en het moment. Ik weet dat er veel fotografen zijn die vooronderzoek doen. Fotografen die vooraf omgevingen verkennen, het juiste licht afwachten, of wat dan ook. Voor mij werkt dat niet. Als het al wel lukt om iets te plannen, dan kom ik toch met iets heel anders terug dan mijn bedoeling was.
Onlangs had ik een fotomoment bij een paddenstoel. Pas thuis op de computer zag ik dat de foto met de beste compositie en de mooiste kleuren te vaag was om goed te zijn (foto 1).
Ik besloot terug te gaan. Ik was me er bewust van dat het licht anders zou zijn – aangezien ik op een ander moment van de dag ging – maar toch ondernam ik de poging. Niet verbazend: ik kwam met heel ander werk thuis dan ‘bedacht’ (foto 2).
Daarna probeerde ik het nog een keer, op hetzelfde tijdstip als op het eerste moment, maar ook toen kreeg ik het niet voor elkaar om de kleuren terug te vinden van de eerste foto (foto 3). Toen besefte ik weer: dit is niet hoe het voor mij werkt. Zodra ik ergens een intentie aan koppel stroomt het niet.
Als intuïtie leidt
Afgelopen weekend ging ik twee dagen alleen op pad, met fototoestel uiteraard, in een nieuwe omgeving. Eerst naar het bos, later naar een stadje in het oosten van het land. Ik maakte wel wat foto’s, maar ik miste het vonkje van ‘ja, dit is het’. Soms gebeurt dat gewoon.
Dat gevoel kwam wel de volgende ochtend in alle vroegte, gewoon in de tuin van het hotel waar ik sliep. Niet in het bos op de Veluwe, niet aan de oever van de IJssel, maar in een hoekje bij een heg. Omdat mijn oog erop viel, omdat ik gelokt werd door de kleuren die in mijn hoofd al prachtig door elkaar mixten. Ik voelde mijn hartslag toenemen, kon niet meer stoppen en voelde: ja, nu ben ik in het moment.
Me door mijn intuïtie laten leiden, niet door mijn intentie
Geduld
Wat wél voor mij werkt en wat bij de paddenstoel in het eerste voorbeeld geholpen zou hebben: niet te snel stoppen wanneer het moment er is. Mijn ongeduld zorgt dan wel voor sprankeling in foto’s, maar zorgt er soms ook voor dan ik te snel denk dat ik voldoende foto’s heb gemaakt. Maar wanneer ik mezelf dán de tijd geef ontstaat er pas echts iets waarvan ik voel dat het klopt. Dat gebeurde die ochtend in de tuin bij de heg.
In die zin leert fotograferen me veel over mezelf. In mijn dagelijks leven doe ik natuurlijk precies dezelfde dingen, zijn er dezelfde valkuilen en leer ik dezelfde lessen.
Note to self: blijf je hart volgen. En voel je dat het stroomt? Blijf dan even langer doen wat je doet en geniet ervan.
