Fotograferen is mijn ultieme manier om bij mezelf te zijn en tot rust te komen. Om weer te voelen dat ik er ben en wie ik ben. In mijn eentje op pad met de camera brengt me thuis bij mezelf. Dat alleen al is enorm waardevol, naast het plezier dat ik eruit haal. Maar gaandeweg ontdekte ik ook dat fotograferen me helpt in mezelf verder te ontwikkelen.
Zingeving
Fotografie geeft me het gevoel dat ik leef. Ik las ooit ergens, en tot op de dag van vandaag voelt dit als ‘waar’: creativiteit is het uiten van de ziel. Dat wat je ten diepste bent, krijgt vorm in de werkelijkheid door je eigen zijn; je hart, je hoofd en je handen. Ik denk dat daar het gevoel van zingeving vandaan komt: jezelf toestaan om te creëren maakt dat je jezelf aan het woord laat. In een wereld waar je al snel wordt opgeslokt door de waan van de dag brengt creëren dat je je eigen stem hoort. In creëren verwerk je dat wat er om je heen en in jezelf gebeurt en geef je er als het ware een taal aan om dit te duiden. Wanneer ik regelmatig fotografeer – of andere dingen maak – ervaar ik in ieder geval een volheid in mijn leven die ik mis wanneer ik alleen maar bezig ben met werken en met anderen.
Oordelen en overtuigingen onderzoeken
Wat ik ook merk is dat fotograferen helpt om mijn eigen angsten en oordelen onder ogen te komen en daar doorheen te breken. Bijvoorbeeld: de camera bewegen is dat wel echte fotografie? Mag je fotografie wel gebruiken voor iets anders dan registratie? Mag je een foto wel nabewerken? En hoe ver dan? En als het resultaat niet meer op een foto lijkt, mag dat dan nog wel? Kortom: met je eigen gedachten kun je jezelf enorm tegenhouden. En om te ontdekken of al deze dingen waar zijn voor jezelf moet je ze onderzoeken. Dus toch doen (zeker wanneer je vindt dat het niet mag) en kijken of je gedachten erover kloppen of niet. Net als kinderen spelen en zo leren over het echte leven, zo werkt fotografie voor mij.
Niet durven, toch doen
Bij de volgende stap komt veel angst (vertaald als weerstand) kijken: het resultaat durven publiceren. Al is het op social media. Wat als anderen er iets van vinden? Soms vinden ze er inderdaad wat van. Maar vaak zijn ook hier mijn eigen gedachten aan het woord die genadeloos afrekenen met wat ik aan het doen ben. Er zijn echt heel weinig mensen die hardop iets zeggen of schrijven wanneer ze iets niet mooi vinden. En het aantal likes op een foto zegt uiteindelijk ook helemaal niks. Maar… dat allemaal vaststellen heb ik ook pas ontdekt door het te doen. Eerst op social media, toen op een veiling voor een goed doel, toen tijdens een live expositie. Doodeng. Maar iedere keer wordt mijn wereld weer wat groter.
Vastzitten is ook een teken
Soms zit ik vast met de fotografie. Ik vind dan niets meer mooi en het lukt allemaal niet. Vaak blijkt dat ik dan ook ver van mezelf ben, bijvoorbeeld omdat werk of anderen mijn zijn teveel hebben opgeslokt. Juist dan gaat het weer om tijd maken om te fotograferen, zonder een verwachting van resultaat maar alleen bedoeld om mijn zijn weer te voelen. En dat geeft ruimte.
Al met al dus, is fotografie voor mij een groot persoonlijk onderzoek. Dat onderdeel is voor mij veel wezenlijker dan het uiteindelijk verkopen ervan. Hoewel ook dat leerzaam is: mijn kunst in relatie tot de ander. Daarover een volgende keer.
Het resultaat zien van mijn ontwikkeling? 🙂 Bekijk hier mijn abstracte werk.
