Afscheid van de roze olifant
‘Denk niet aan een roze olifant.’ Een zinnetje dat zegt dat je niet moet focussen op wat je niet wilt. Want wat gebeurt er? Je denkt er juist wel aan.
De achterliggende boodschap? Om te bereiken wat je wilt, is het belangrijk om daarop te focussen.
Focus op roze olifanten
Focus, ik vond het onzin. Voor iemand als ik (ahum) die het liefst een beetje dwaalt door het leven, graag mag schrijven en schilderen en slecht kan kiezen, klonk focus als een strak stramien: een einde aan vrijheid. Mijn geest echter, dwaalde alle kanten op. En dan niet alleen naar dingen die ergens toe leidden (al kwamen er best goede ideeën voorbij), maar vooral ook naar dingen die zouden kunnen gebeuren of die niet zo belangrijk waren. Laat ik het zo zeggen: ik had een behoorlijke kudde roze olifanten om voor te zorgen.
Altijd iets dat aandacht nodig heeft
Die roze olifanten leidden me behoorlijk af van wat ik wilde – schrijven, schilderen en natuurlijk werk en gezin. Dus in plaats van vrijheid leverde die kudde ook wel wat frustratie op. Wat moest ik me al die olifanten? Nu ik dit opschrijf denk ik aan een volkstuintje dat ik zo’n 14 jaar geleden had. Ik dacht toen: als ik een volkstuin neem, heb ik een stukje grond met een huisje waar ik mijn boek kan schrijven. Toen ik dat besloot, was ik vergeten dat de kinderen meegingen naar de tuin, want die konden op 1- en 4-jarige leeftijd niet thuisblijven. En daarnaast had ik met 250 vierkante meter alleen maar tijd voor tuinieren. Niet voor schrijven. Ik dacht daar wel iets minder aan roze olifanten, maar nu zat ik weer met onkruid en koeienmest dat door de grond gespit moest worden. Uiteindelijk moest ik het tuintje aan een ander gunnen.
Na jaren ploeteren kwam ik erachter ik toch wat focus nodig had. Dus ik bedacht kortetermijndoelen en ik maakte lijstjes en schema’s. Het werkte een beetje, maar vaak kwamen de roze olifanten toch weer terug. Er gebeurde eenvoudigweg altijd wel iets dat mijn aandacht afleidde.
Afscheid van de roze olifanten
Wat er echt nodig was om weg te raken bij de roze olifanten, was om met mezelf in contact te komen. Niet bij mijn gedachten, maar bij mijn gevoel. Luisteren naar mijn lichaam, mijn intuïtie.
Een belangrijk inzicht hielp me hierbij. Eenenvijftig procent van je energie (of meer) moet over jezelf gaan. Ik merkte dat mijn aandacht en energie vooral bij die olifanten was. Of ze wel genoeg te eten hadden, of ze ruzie hadden, of het hek vernieuwd moest worden. Ik moest terug naar mezelf. Ging die eenenvijftig procent over mijn energie of over de olifanten? Door dat steeds even te scannen lukte dat beter.
Wat ook hielp bij al die roze olifanten: leg alles wat er nu speelt (in je hoofd) even naast elkaar. Op briefjes. Dit is er. En dat is er ook en dat ook. En als je ze allemaal hebt opgeschreven, wat heeft er dan nu aandacht nodig? Dat is vrijwel nooit een olifant. Vaak wel iets dat over jezelf, je doel en je dierbaren gaat.
Dus bij mijn gevoel blijven én een focus hebben op de dingen die echt belangrijk zijn, dat helpt mij om goed in mijn vel te zitten. De kudde is verdwenen. Heel soms zie ik in de verte weleens een kleine, roze olifant. Ik zwaai even naar hem en dan trompettert hij. Hij weet dat hij het zelf moet uitzoeken.
